Interview met Lisette, Eindhoven, 16 september 2019
In het voorjaar van 2017 zijn de plannen van de reorganisatie een feit. De functie van Lisette verdwijnt. De afgelopen jaren heeft ze zich als kwaliteitsadviseur met heel veel plezier ingezet voor het bedrijf. De felbegeerde certificering, waar Lisette met haar collega’s hard aan heeft gewerkt, is zelfs binnengehaald. Dat hebben ze laatst nog uitgebreid gevierd. Ze ziet dan ook niet aankomen dat deze reorganisatie deze impact op haar functie heeft. Binnen een paar maanden worden de plannen doorgevoerd. Lisette: “Het voelde alsof ik van een rijdende trein was geduwd. Alsof van het ene op het andere moment het slot van de voordeur was verwisseld en ik mijn huis niet meer in kon. De organisatie ging verder, maar ik hoorde er niet meer bij. Ineens.”
Ik ben een loser
Lisette draagt de werkzaamheden over, ruimt haar mailbox en kantoor op en neemt de plant mee naar huis. En dan is ze thuis. Van jarenlang hard werken is daar ineens het grote niets. Lisette: “Ik voelde me een loser, afgedankt.” Ze vervolgt: “Vragen als Waar ben ik nu nog goed in? Wie zit er op mij te wachten? Wat draag ik nog bij? speelden door mijn hoofd. Alsof die baan het enige was wat maakte dat Lisette Lisette was.”
Het vullen van de leegte
Harde werker als ze is, stort ze zich op de vacaturesites. Ze wil het lege gat vullen, het probleem nu oplossen. Want dan telt ze tenminste weer mee. Lisette: “Er kwamen gelukkig veel interessante vacatures voorbij. Ik besteedde veel aandacht aan de brieven en mocht geregeld op gesprek komen. Maar het leidde uiteindelijk niet tot een contract.” Ze voegt toe: “Een afwijzing is echt niet leuk, maar gaf me wel informatie over hoe men mij zag en dwong me steeds goed te kijken naar wat ik nu echt wilde.”
Je bent je baan
Ze blijft zich wel verbazen over de leegte die ze blijft voelen. Ze weet dat ze meer is, maar zo voelt ze het niet. Ze leest in een boek over identiteit dat het van deze tijd is dat je identiteit samenvalt met je professionele identiteit. Zoals Lisette zegt: ‘In deze tijd ben je je baan. Nadat je je voorstelt, volgt vaak de vraag: wat doe je? En dan wordt niet gevraagd naar hobbies, maar naar je baan.” Maar dat heeft dus ook een risico, als je je baan kwijt raakt, raak je jezelf ook kwijt. Terwijl als je je identiteit ziet als hoe jij je gedraagt naar anderen, wat voor persoon je bent, wat je in je vrije tijd doet en welke overtuigingen en waarden je belangrijk vindt, dan ben je dat bij een reorganisatie niet zomaar kwijt. Bij Lisette viel het kwartje.
Leuk, kan dat wel
Een vriendin had een tijdje eerder al gezegd: neem eerst eens tijd voor jezelf, om het allemaal een plek te geven en ga ook dingen doen die niets met een baan of het zoeken van een baan te maken hebben. Dingen die je gewoon leuk vindt. Lisette: “Ik dacht, dat kan toch niet. Alle ballen moeten immers op banenjacht, want dat is nu het belangrijkste.” Maar met het nieuwe inzicht dat wie je bent niet door je baan bepaald wordt, brengt ze het advies van haar vriendin in de praktijk. Ze gaat wandelen met vriendinnen, probeert nieuwe recepten uit in de keuken en brengt de eindresultaten langs bij haar oma. En ze maakt werk van een lang gekoesterde wens. Ze geeft zich op voor een cursus olieverf schilderen. Iets wat ze voorheen niet durfde.
Verwachtingsvol
Ze merkt dat langzaam haar denken over ‘werkzoeken’ verandert. “In plaats van ik moet nu scoren, werd ik steeds nieuwsgieriger naar wat er op mijn pad zou komen. Een prettig verwachtingsvol gevoel.” Dat betekent niet dat op banenvlak Lisette geen actie meer onderneemt. Naast het wandelen, koken en schilderen, solliciteert ze en heeft ze gerichte netwerkgesprekken. Ze praat vanuit haar passie en ze weet waar ze voor staat. Via een medecursist bij de schildersclub raakt ze in contact met de directeur van een jong bedrijf in de buurt. Hij wil het kwaliteitsdenken op een creatieve manier vormgeven en is nieuwsgierig naar de ideeën van Lisette. Van het een komt het ander. Een jaar na haar ontslag heeft Lisette een nieuwe baan.
Creativiteit, vasthoudendheid, hoop: wilskracht en doel
Terugkijkend op deze periode vertelt Lisette: “Het begin was zeker niet makkelijk, maar ik durfde de tegenslag onder ogen zien en te voelen en te onderzoeken, ik ben niet doorgehold. Met wilskracht en creativiteit heb ik mezelf een nieuw doel gesteld: ruimte gegeven aan Lisette in zijn geheel. “Ik weet nu hoe druk het ook is op het werk, hoe essentieel het is om aandacht en tijd te besteden aan alle andere dingen die ik belangrijk vind. Ik ben trots op mezelf.”
Vanwege privacyredenen zijn andere namen gebruikt.