Interview met Mark, ‘s-Hertogenbosch, 23 november 2019
En daar zitten ze, Mark en zijn vrouw, op te kleine stoeltjes voor het bureau van de juf. De timer aan. Het is het tienminutengesprek om het rapport van Noah te bespreken. “Tsja, beste ouders, wij weten het ook niet meer.”, zegt de juf. “Jullie kunnen het beste contact opnemen met het ziekenhuis.” Pardon?! Dit komt voor de ouders van Noah als een donderslag bij heldere hemel. In plaats van te horen dat Noah prachtige creatieve tekeningen maakt en nog wat extra thuis mag lezen, blijkt Noah veel boos te zijn. De juf heeft geen tijd meer om daar extra aandacht aan te besteden. Mark: “Soms bij het wegbrengen, letterlijk op de drempel van de klas, heeft de juf weleens gezegd dat Noah de dag ervoor boos was. Maar dat het zo erg was, daar waren we helemaal niet in meegenomen.” Het gesprek hierboven beschreven is alweer een tijd geleden, maar Mark kan het gevoel zo weer oproepen.
Wat nu?
Je eigen lieve jongen, die je helemaal niet zo bozig kent, schijnt op school soms helemaal uit zijn dak te gaan. Om vervolgens na zo’n woedeaanval verdrietig in een hoekje te gaan zitten. Dat doet pijn. Wat nu? De school, die toch echt veel verstand heeft van de ontwikkeling van kinderen, geeft aan het ook niet meer te weten. Ze leggen het probleem bij ons neer. En wie zijn wij als ouders om te weten wat er dan gedaan moet worden en hoe dat werkt? En waarom heeft de school ons daar niet veel eerder in meegenomen? Wat nu te doen?
Thuisgekomen duizelt het voor Mark en zijn vrouw. Ze laten het even bezinken en delen hun gevoelens en vragen met vrienden. De vrouw van Mark krijgt via via een telefoonnummer van een praktijk die helpt bij leer- en gedragsproblemen. Mark wacht geen seconde en kruipt direct in de telefoon. De website van de praktijk geeft aan dat er in verband met grote drukte een stop is. Gelukkig krijgt Mark toch contact en neemt de praktijk de tijd om naar Mark te luisteren. Mark: “Dat korte gesprek voelde al goed. Ik voelde me serieus genomen en had niet meer het gevoel dat we er alleen voor stonden.” De praktijk geeft aan om te kijken wat ze op korte termijn kunnen doen.
Oog voor wat goed gaat
De therapeut van de praktijk stelt alles in het werk om een gesprek met school, haarzelf en Mark en zijn vrouw te regelen. Mark: “Mijn vertrouwen in de school was inmiddels tot een minimum gedaald. Het voelde alsof ze het probleem ‘lastige Noah’ over de schutting hadden geworpen en hun handen er van af hadden getrokken. Terwijl zij deel van de oplossing moesten zijn, Noah zat pas in groep 5. Uit frustratie was ik al op zoek naar een andere school.” Het gesprek met school, therapeut en Mark en zijn vrouw is een belangrijke basis voor alles wat daarna komt. “De therapeut leidde het gesprek en wilde vooral ook dat wat goed ging met Noah aandacht geven.”, Mark wordt even stil als hij dit zegt. “Het was zo fijn om onze Noah eindelijk te herkennen in dat gesprek, zijn creativiteit, zijn zorgzaamheid en ja ook zijn onvermogen van dat moment om om te gaan met frustratie: het wel willen, maar niet weten hoe.”
Er samen voor staan
Na dit gesprek ervaren Mark en zijn vrouw dat hun zoon gezien wordt, ook door school. Er volgt vanuit de therapeut een traject om te kijken hoe Noah geholpen kan worden en acties worden ingezet. Met school volgt er regelmatig een gesprek met de intern begeleider en de juffen. Mark zegt enthousiast: “Ik ervaar dat we nu samen met school een team vormen. Elke keer kijken we hoe het met Noah gaat, wat hij nodig heeft, wie wat gaat doen. En met Noah gaat het op school steeds beter. Hij kan woorden geven aan zijn boosheid en uitleggen wat hij dan nodig heeft. Wij, maar ook de juffen, zijn trots op hem.”
Hulp zoeken
Terugkijkend geeft Mark aan: “Het was goed om even de tijd te nemen om te laten bezinken wat er gebeurd was en het te delen met familie en vrienden. Maar daarna was het belangrijk gerichte hulp te zoeken, want ik wist ook niet hoe ik Noah hier mee moest helpen. Voor mij was het op dat moment geen logische stap om direct naar huisarts en ziekenhuis gaan. Immers ik zag helemaal geen problemen bij Noah. Noah was thuis helemaal niet lastig. Wel temperamentvol, maar niet explosief. De stap naar de therapiepraktijk paste beter. Eerst het probleem helder krijgen.”
Eigenheid en daadkracht
Dat is wat Mark eigenlijk continue gedaan heeft: kijken wat wordt aangereikt, maar vooral oog hebben voor wat de eigen behoeften op dat moment zijn en dan daadkrachtig handelen. Mark: “In de behandeling van Noah was er op een gegeven moment een training die een averechts effect had, in plaats van dat het zelfvertrouwen van Noah groeide, brokkelde het nog verder af en was hij regelmatig in tranen.
Ik twijfelde toen geen moment en heb de training direct stopgezet. Samen met de trainer heb ik vervolgens gekeken wat de elementen waren die wel werkten voor Noah en wat veroorzaakte dat het toch een averechts effect had. Die kennis heb ik weer meegenomen in de volgende stap.” Tot slot geeft Mark aan: “Dat is wel wat ik er van geleerd heb, ga op zoek naar aanbod, naar mogelijkheden, want dat geeft perspectief, maar kijk vooral ook tijdens het proces zelf wat het met je kind en jou doet, wat je belangrijk vindt. En handel daarnaar. Na de ene stap komt echt weer een andere stap, die je van te voren vaak zelf niet had bedacht.”
Vanwege privacyredenen zijn andere namen gebruikt.